พ่อกับแม่มีแต่จะแก่เฒ่า

พ่อแม่ไม่มีเงินทองจะกองให้
จงตั้งใจพากเพียรเรียนหนังสือ
หาวิชาความรู้เป็นคู่มือ
เพื่อยึดถือเป็นเยี่ยงหล่อเลี้ยงกาย
 

พ่อกับแม่มีแต่จะแก่เฒ่า
จะเลี้ยงเจ้าเรื่อยไปนั้นอย่าหมาย
จงใช้วิชาช่วยตนไปจนตาย
ลูกช่วยตนได้ พ่อกับแม่ก็พอใจ

พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววานของคืนวัน
ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพมิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป
 

ขอเถิดถ้าสงสาร อย่างกล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผเป็นแน่นอน
ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร
ให้กินและให้นอน คลายทุกผ่อนพอสุขใจ
 

เมื่อยามเจ้าโกรธขึง ให้นึกถึงเมื่อเยาวัย
เมื่อยามเจ้าป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล เติบโตจนสง่างาม
 

ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุก ๆ ยาม
ใจแท้มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ ให้วังเวง ฯ
 

พ่อแม่ก็แก่ลง นับวันคงถอยเรี่ยวแรง
ดุจดังอาทิตย์แสง สีส้มอ่อนเมื่อตอนเย็น
ดวงตาท่านฝ้าฟาง มองเลือนรางเมื่อยามเห็น
ความจำแสนลำเค็ญ หลงลืมเป็นทุกเรื่องไป
 

หยิบยกของตกหล่น งกเงิ่นจนลื่นไถล
คนแก่แต่ไหนไร ยากที่ใครจะเหลียวแล
บุญดีก็มีลูก ใส่ยาหยูกผูกพันแผล
ให้นอนพรมห่มผ้าแพร เฝ้าดูแลและห่วงใย
 

ของอ่อนป้อนพ่อแม่ เพราะท่านแก่เคี้ยวไม่ไหว
บางคนจนน้ำใจ ปล่อยให้ท่านน้ำตาริน
เลี้ยงหล่อพ่อแม่ไว้ บุญนั้นไซร้เหมือนทรัพย์สิน
ทำให้ได้ใช้กิน ไม่หมดสิ้นไปก่อนกาล
 

ความแก่ไม่ไปไหน อีกไม่ไกลก็คืบคลาน
แม้เราและลูกหลาน ก็ต้องแก่ไม่แพ้กัน
ทำดีกับท่านเถิด บุญบังเกิดมากมหันต์
อย่ามัวแต่ผัดวัน เมื้อไรกันจะเกื้อกูล
 

หมดลมก็หมดแล้ว สองดวงแก้วก็สิ้นสูญ
ร้องหาด้วยอาดูร พ่อแม่จ๋าอย่าเพิ่งตาย
ยื้อยุดฉุดกระชาก พูดแต่ปากมันก็สาย
ทำดีอย่าเสียดาย เพราะวันตายท่านหลับตา.